എത്ര കണ്ണീരു കൊഴിഞ്ഞു വീണു മുഖ-
മിത്രമേല്‍ ദാരുണമാകുവാനോമലേ!
ഒന്നുമില്ലെന്നു പറഞ്ഞു നീ കോന്തലി-
നറ്റം തുടച്ചു ചിരിച്ചു നിന്നില്ലയോ?
ആരുമില്ലതെയകലെ നഗരത്തി-
ലേകാന്തമാം മുറി തന്നില്‍ക്കിടക്കവെ
ഇല്ലാത്ത രൂപങ്ങള്‍, ഭാവങ്ങളുള്ളില്‍
നന്നായ് വിരിയുന്ന യാമങ്ങളിലെന്റെ-
യെത്ര കണ്ണീരു കൊഴിഞ്ഞു വീണു മുഖ-
മിത്രമേല്‍ ദാരുണമാകുവാനോമലേ!
എത്ര കണ്ണീരു പൊഴിച്ചു ഞാനോമലേ
നിന്റെ മൃദുലമാമുഛ്വാസമോര്‍ക്കവെ
ആയിരം നക്ഷത്രമെങ്ങു പോയി പിന്നെ
ആയിരം വഴികള്‍ പിഴച്ചു പോയെങ്ങിനെ
കുറ്റമില്ലാതെ തെളിവുകളില്ലാതെ
ശിക്ഷകന്‍ രക്ഷകന്‍ ആരുമില്ലാതെ നാം
സ്വന്തം കൃതിയായ ജയിലില്‍ കിടന്നു
കരയാതെ നോക്കുക മിഴിനീരിലുഴലവെ!